1901 reformen

Samnorsk var eit tenkt framtidig skriftspråk bygd på sameining av bokmål og nynorsk.

Samnorsk

Gjennom det meste av talet var det offisiell norsk politikk å arbeide for å fremme og stimulere ei slik samanveksing, ikkje minst gjennom ein aktiv statleg normeringspolitikk for begge målformer.

Til å byrje med var samnorsk berre eit adjektiv med tydinga ’fellesnorsk’.

Historikaren Ernst Sars og folkloristen Moltke Moe var mellom dei første som tok i bruk begrepet. Bakgrunnen var at det til da einerådande riksmålet (òg kalla «dansk-norsk») var utfordra av ei rørsle som arbeidde for Ivar Aasens landsmål som det framtidige norske målet.

Kring var det vanlege synet at det eine språket måtte vinne over og fortrenge det andre. Sars og Moe og andre åtvara mot dette og hevda at begge språk- og kulturtradisjonane var umissande delar av den norske historia og kulturen som begge måtte dyrkast og på lang sikt vekse saman i «et samnorsk sprog, vokset op av de levende talemaal, byernes som bygdern